Σταύρος Νικολάου (1936–2023)

By: | Post date: February 26, 2023 | Comments: No Comments
Posted in categories: Personal

Τις ευχαριστίες μας σε όλους εσάς που έχετε παρευρεθεί σήμερα να τιμήσετε τη μνήμη του πατέρα μου, και ιδίως στα ξαδέρφια μας Μαίρη, Στήβ και Κιμ, που ταξίδεψαν από την Τασμανία για να βρεθούν κοντά μας.

Θέλω επίσης να απευθύνω εκ μέρους της μάνας μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γείτονες παλαιότερους και νεότερους, που στάθηκαν στον πατέρα μου στα στερνά του, και που δέθηκαν τόσο σφιχτά με την οικογένειά μας: στο Γιάννη και την Ντίνα Βαλαχή, και στο Θανάση Ζαφειρόπουλο, που ήταν στο πλευρό του πατέρα μου τις τελευταίες του στιγμές. Σας είμαστε ευγνώμονες εφ’ όρου ζωής.

Ο πατέρας μου έφυγε πλήρης ημερών. Έφυγε αιφνίδια κι αναπάντεχα, χωρίς ούτε να ταλαιπωρήσει, ούτε και να ταλαιπωρηθεί. Έφυγε, όπως είπαν, «σαν πουλάκι».

Και έφυγε ο πατέρας μου έτσι όπως προτιμούσε ο ίδιος να φύγει, σε περιστάσεις που ο ίδιος εξέφρασε την ικανοποίησή του μόλις την προηγούμενη μέρα. Έφυγε στο σπίτι του, στο οικείο του περιβάλλον, με τη θαλπωρή και τη στοργή τριγύρω του των πιο αγαπημένων του, της οικογένειάς του.

Έφυγε όπως ζούσε, αθόρυβα και ήσυχα. Στο βαθμό που είναι εφικτό, έκανε καλό τέλος.

Ο τρόπος που έφυγε ο πατέρας μου με ενόχλησε, να πω την αλήθεια. Αμέσως κατόπιν, ένοιωσα πως δεν έπρεπε να είχε φύγει έτσι, πως έπρεπε να μας είχε ταλαιπωρήσει περισσότερο, να μας γινόταν περισσότερο βάρος. Και αυτό, από φόβο να μην περάσει ο πατέρας μου από τον κόσμο τούτο απαρατήρητος, να μην παραγκωνιστεί το όνομά του. Γιατί ο πατέρας μου μέτρησε κι αυτός το μπόι του στη γη. Ο πατέρας μου πάλεψε κι αυτός με τις δυσκολίες και τις δυσχέρειες της ζωής.

Και τις πάλεψε με μεγαλύτερη επιτυχία από πολλούς. Αυτό που συγκρατούν όλοι από τον πατέρα μου είναι πως δεν έπαιρνε τη ζωή τοις μετρητοίς· γι’ αυτό και η ζωή δεν τον έβαλε κάτω. Ήταν άνθρωπος που λαμπύριζε η καλοσύνη στα μάτια του, κάτι που νομίζω το ζήσατε όλοι σας. Άνθρωπος που είχε έτοιμο ένα αστείο, ένα γέλιο έτσι να σπάσει τον πόνο. Και αυτά τα χαρίσματά του τον εφόδιασαν να αντιμετωπίσει όσα του επιφύλασσε η μοίρα.

Εγώ όμως συγκρατώ μιαν άλλη εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Τον πατέρα μου να κάθεται ατάραχος, γαλήνιος, και ήρεμος. Τον πατέρα μου αμέτοχο και ανέγγιχτο από τα μάταια και τα επιπόλαια του κόσμου. Μια γαλήνη που ποτέ δεν εννόησα και που πάντα τη ζήλευα.

Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος φιλόπονος. Καταπιάστηκε στη ζωή του με πολλές τέχνες: νοσοκόμος, μπακάλης, ασυρματιστής, ταχυδρομικός υπάλληλος, αγρότης, μαγαζάτορας, εργάτης. Δε φοβήθηκε και ούτε ντράπηκε ποτέ να δουλέψει, και ό,τι καταπιάστηκε, το φρόντισε να το κάνει σωστά και ποιοτικά. Κάτι που το έμαθε από τα παιδικά του χρόνια, όταν υποχρεωνόταν να πάει να ποτίσει όταν ήθελε να πάει να δει Καραγκιόζη.

Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος φιλόστοργος. Άνθρωπος που πάντα πονούσε την οικογένειά του, και γινόταν γι’ αυτήν θυσία. Είναι τόσα τα περιστατικά που μπορώ να απαριθμήσω. Το ταξίδι στη Βηρυτό που πλήρωσε για όλη την οικογένειά του που είχε μείνει στην Κύπρο, για να κάνουν τις ιατρικές εξετάσεις ώστε να πάνε όλοι μαζί στην Αυστραλία, για να ανταμώσουν τα δυο μεγαλύτερά του αδέρφια. Το χρόνο που πέρασε στην Αυστραλία προσπαθώντας να αποκαταστήσει την αγαπημένη του αδερφή Δώρα—που μας άφησε πάνε τώρα σαράντα χρόνια, και που συχνά τη θυμόταν στα τελευταία του. Τις λιγοστές ελεύθερές του μέρες, που αντί να ξεκουραστεί μας έπαιρνε τα παιδιά του σε μύριες όσες εκδηλώσεις και συναυλίες. Τις επισκέψεις και εκδρομές που βγαίναμε, πάντα πρόθυμος, πάντα πρόσχαρος.

Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος που έδωσε πολλά αγάπη, τόσο για την οικογένεια που μεγάλωσε, όσο και για την οικογένεια της γυναίκας του, που δέθηκε σφιχτά μαζί τους τα τέσσερα χρόνια που ζήσαμε κοντά τους.

Είναι δύσκολο πράγμα να συνοψίσεις μια ζωή, και να πας να την τυλίξεις σε μια κόλλα χαρτί. Ο καθένας από μας που ήρθαμε σήμερα να τον τιμήσουμε έχουμε μια σύλληψη ξεχωριστή, μα και μερική, της ζωής του Σταύρου Νικολάου.

Αλλιώς τον ζήσατε οι γείτονές του, αλλιώς η γυναίκα του, τα παιδιά του, οι συνάδελφοι, οι φίλοι: την ολική εικόνα δεν την είχε κανείς έξω από τον ίδιο. Πολλές σελίδες από τη ζωή του δεν τις γνωρίζω. Τα νιάτα του στην Κύπρο, τις εκδρομές που έκανε με πολλούς από σας, τα παιδικά του χρόνια πέραν από κάποια τραγουδάκια που τα ξαναθυμόταν στα τελευταία του. «Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό, σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;»…

Από τη ζωή του μας μένουν τώρα οι εικόνες που μας αποτύπωσε, στον κάθε ένα από μας.

Και η εικόνα που μου αποτυπώθηκε πιο έντονα από όλες τις άλλες, είναι μια βραδυά στο χωριό, που είχαν στριμωχτεί όλα τα μπατζανάκια μαζί στην κλούβα, και πιάσανε όλοι μαζί, και ο πατέρας μου πρώτος, το τραγούδι, λέγοντας το «Μια ζωή την έχουμε» καθώς προχωρούσαμε σιγά σιγά τις στροφές, ένα φωτάκι μουντό που πείσμωνε πως δεν θα το νικήσει το σκοτάδι.

Και τώρα που ξεπροβοδίζουμε τον πατέρα μου στο τελευταίο του ταξίδι, τον κρατάμε ζωντανό στις αναμνήσεις μας, ώστε να μην τον νικήσει ούτε τώρα το σκοτάδι.

Τώρα που μας αφήνει στο στερνό του ταξίδι, επανέρχομαι στην ανηχυσία που είχα, μη φύγει ο πατέρας μου απαρατήρητος. Την ανησυχία μου, ποια θα είναι η υστεροφημία του.

Και τη σωστή απάντηση σ’ αυτήν την ανησυχία μου την έλαβα από την ξαδέρφη μου Ουρανία. Από τον πατέρα μου συγκρατούμε ο καθένας μας πλέον μόνο εικόνες, και η υστεροφημία του πατέρα μου είναι πως δεν υπάρχει άνθρωπος να μην τον θυμάται με χαμόγελο.

Πατέρα, στη ζωή σου πάσχισες να κάνεις πάντα το σωστό. Αναπαύου τώρα, δεδικαίωσαι. Και ελαφρό να είναι το χώμα που σε σκεπάζει.

31 Ιανουαρίου, 2023.

Leave a Reply

  • February 2023
    M T W T F S S
    « Jun   May »
     12345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    2728  
  • Subscribe to Blog via Email

%d bloggers like this: